Om sterk te staan selfs wanneer Trump-tariewe styg en ʼn RNE-skeuring dreig

Met elke dag wat verbygaan word die ANC se verraad teenoor Suid-Afrika al duideliker – selfs vir diegene wat dit nie eintlik wíl sien of hoor nie.

Vir waarnemers in die buiteland en slawe van tradisionele TV-nuus is hierdie verandering in die prentjie oor Suid-Afrikaanse werklikhede waarskynlik ʼn veel groter skok as vir ons.

Ons kén dit mos en weet dit is waar, selfs al kla bevoorregte media-aktiviste oor hoe ons as bevoorregtes nie daarop geregtig is om te kla nie.

Maar ons wéét, en omdat ons wéét, kon die afvaardiging van die Solidariteit Beweging sonder aarseling met lêers vol feite (die media verkies die woord misinformasie) die Withuis binnestap om te wys hoe die ANC ons op sy kortpad na nêrens wil saamsleep.

Hierdie kwessies, wat gefrustreerde Suid-Afrikaners so lank reeds knou, is nou aan die groot klok gehang. Die progressiewe wonderwerk van 1994 was toe eintlik blote roekeloosheid, gemeng met revolusie en rasmalheid wat al vinniger op ʼn ramp afstuur.

Vir ʼn beter toekoms om hier te kan vorm aanneem, was dit nodig dat die wêreld die dinge weet.

Gewone Suid-Afrikaners word in der waarheid al lankal gestraf. Ons – die bevoorregtes asook die onbevoorregtes – het die gevolge van ANC-wandade al lank voordat die VSA en Donald Trump strafmaatreëls begin bedink het, gevoel. 

Nou is daardie maatreëls hier.

Trump se tarief van 30% op invoere, die 25%-heffing op voertuie en 25% op staal is weliswaar deel van ʼn wêreldwye tarieweveldtog waarmee ʼn nuwe administrasie Amerikaanse vervaardiging ʼn inspuiting wil gee.

Maar hier op voetsoolvlak dok ons al lankal op. Hierdie tariefverhogings gebeur op die rug van alledaagse wanbestuur en korrupsie waarmee die staat elke bedryf en sy werkers lepels vol gif ingegee het.

Dit raak alle bedrywe – van mynbou, landbou, motors en staal – almal van wie daar te midde van kwynende beleggersvertroue verwag word om op ʼn kunsmatige dieet van reënboognasie en transformasie gesond te wees om vir werklike ekonomiese groei te sorg.

Weens die regering se anti-Westerse beleide is die vermoedelike verlies aan die Agoa-handelsooreenkoms boonop volgende aan die beurt. Dan gaan dit woes raak, terwyl die duidelike onstabiliteit van die regering van nasionale eenheid (RNE) ook nie die gemoedsrus gee wat sommiges in hulle naïwiteit voorspel het nie.

Dit is al meer duidelik – die huidige situasie is onvolhoubaar.

Maar juis daarin lê hoop, want as iets nie meer kán nie, is die einde in sig en kan ons ons iets beters in die plek daarvan verbeel. Wanneer die party wat vir ons staatskaping, rassewette en ʼn onbeheerbare misdaadplaag gebring het só erg begin spartel, is dit as gevolg van desperaatheid, ja, maar ook ʼn teken van laaste stuiptrekkings.

Met elke dag wat verbygaan, kom die ANC se einde al nader – selfs al wil hulle dit nie hoor nie.

Anderkant die onstuimigheid van dit alles staan ʼn nuwe idee waaroor ons nou reeds moet droom. Dan doen ons dit graag met die Solidariteit-gesindheid waarmee ons in geloof aanhou veg wanneer hoop min is, en aanhou bou, selfs toe daar oral om ons afgebreek is.

Deur Pieter Jordaan